donderdag 20 december 2012

Nog snel een update



Dat ben ik jullie toch verschuldigd vind ik.
Ik begin er niet aan, excuses zoeken waarom er niet geblogd werd, 
het is een kwestie van prioriteiten.

Het is simpel, andere zaken waren dringender en dus heb ik mijn blog stiefmoederlijk behandeld.

Vandaar, mijn EERSTE  goede voornemen voor 2013, mijn blog meer eer aandoen.
Meer schrijven dus en meer FOTO'S plaatsen.
Hopelijk maak ik veel LEUKE dingen mee en kan ik jullie daarover verhalen!

Mijn TWEEDE goede voornemen is actief te blijven, want ja, ik moet eerlijk toegeven, op sportief vlak ben ik ook achter gebleven. Te weinig gefietst, te weinig gelopen, te weinig met Artuur (de hond) gewandeld.
En ook hier weer, geen enkel excuus... 
Behalve dan DIE VERDOMDE 50 die er gekomen is. 
Sinds voelt mijn lichaam aan alsof er ineens 10 jaar bijgekomen is in plaats van één dag ouder dan 49.
RARE ERVARING..., maar een goede en steeds positief ingestelde vriendin heeft me verzekerd dat ook dat gevoel weer verdwijnt.
Zij is al wat verder dan ik...

En mijn DERDE goede voornemen is GOED BEZIG BLIJVEN met wat ik wel goed gedaan heb, heel veel handwerken en maken, maken, maken.. allerlei zaken.
De foto's die ik hier nu opzet zijn niet van bijzondere kwaliteit (ik vond mijn goede camera niet want mijn zoon heeft die ingepikt om zijn auto die hij zelf helemaal GEWRAPT heeft mee te fotograferen)
Wat is een auto wrappen zal je je afvragen??
Ik wist het ook niet maar het is verdorie een hele klus. In plaats van een auto te spuiten (om van kleur te veranderen) wordt de auto helemaal met een folie beplakt. Een monnikenwerk, dat verzeker ik je. En als moeder moet je een ENGELENGEDULD hebben om overal en  constant auto-onderdelen en sleutels en moeren etc. te zien rondslingeren.

Maar, ik wijk af...
Ik wilde jullie mijn jongste realisaties tonen, en dan heb ik nog geen foto's genomen van mijn gekapitonneerde bedbank nr2, die al een hele tijd staat te pronken naast ons bed. 

Dus hier enkele FOTO'S en vooral ook MIJN BESTE WENSEN, geniet en maak plezier...
 Mieke




5 mooses

Mijn kerstquiltje 



oohh... pakjes

schattige kopjes


allez,  zet mij recht


 Een  mooi kerstgeschenkje




En hierop ben ik ook wel trots,
Volledig met recuperatiemateriaal, de zitting van een leren zetel en een in een vergeethoek gevonden zetelstofje


  


 Met een lederen bandje afgewerkt, echte cowboy tas,
Vind je niet?

 












 En last but not least,

mijn omgetuned gehaakt rokje dat een echte flop was omwille van te dikke naden om mijn "heupen"...
Dus is het geworden, deze echt wel mooie handwerktas!!































woensdag 10 oktober 2012

VERWENNERIJ

Het zal je maar overkomen...

Je verhuist na je studies van Leuven naar Geel en komt terecht in een totaal vreemde, onbekende, kempische "stad".
Zelf toch al niet zo groen meer achter de oren, want ja, we zijn toch wel een aantal jaartjes in leuven blijven hangen.
Maar ondanks de volgroeide oortjes ben ik toch niet het type dat zomaar losjesweg op een groep afstapt waarbij ik in een mum van tijd de vriendschappen aaneen rijg.

Vandaar, mijn blijdschap en dankbaarheid voor mijn vriendschap met Sylvie. Ook een ingewekene in deze regio, leerden we elkaar zo'n goede 12 jaar geleden kennen (via de mannen). En de klik was er meteen.
Geen plechtmatigheden, geen vervelende stiltes, geen argwaan, niks van dat alles.
Integendeel, veel gelach, veel geklets, veel gereis, veel ondernemerschap, veel gefilosofeer, veel workshops,veel van alles...
En nog geen speld tussen te krijgen.

En dan nu, dit geweldig cadeau, gekregen voor een memorabele verjaardag, gegeven met zoveel genegenheid en vriendschap en in ontvangst genomen met zoveel dankbaarheid en respect voor onze vriendschap.

Het is een prachtig stuk, met veel geduld en liefde gemaakt. Met kleine hebbedingetjes die symbool staan voor alle hebbedingetjes die we samen al hebben meegemaakt.
Ik kijk naar de doos en ben trots, dat ik zo'n vriendin heb, dat zij het belangrijk vind zo iets moois voor me te maken.



De schitterende combinatie van de stoffen,







Afgewerkt tot in de puntjes, ze is een echt "puntje precies",














Nog een extraatje erbij, zo is ze dan hé,







Met oog voor detail!!





Bedankt Sylvie!





















Ik ben echt "verwend" met een vriendin zoals jij!










donderdag 6 september 2012

KLEURRIJK KUSSEN

Helemaal niets heb ik toch ook weer niet gedaan tijdens de vakantie.
Met naarstige ijver heb ik zitten breien.
En het lijkt misschien wel eenvoudig, dat was de achterkant ook, maar de voorkant heeft toch wel enig doorzettingsvermogen van me gevraagd.

 
Niet echt moeilijk, maar toch, koppie der bij houden met die wisselende kleuren.
En als je dan ondertussen zit rond te turen naar alles rondom je, op weg naar Frankrijk,
of je probeert tegelijk mee te spelen met een gezelschapsspel,
of je neemt het breiwerk vast tussen het koken van de soep en de patatten,...
Tja, dan lukt dat niet hé, en dan moet je terugsteken, en herbeginnen.

Eén gouden tip, het helpt als  je dan je werk even aan de kant legt om het de volgende dag weer terug op te nemen alsof je een verse start maakt. 
Alsof er geen vuiltje aan de lucht was en je je werk gewoon kan verderzetten. Dat helpt, voor mij toch...
 

Maar wel mooi resultaat met die prachtige kleuren.
Een uitnodigend kussen ook, uitvoerig getest en goedgekeurd door Parel, onze poes. Was er niet van af te houden.
En wie weet er beter dan een poes waar het goed liggen is. Dat zijn  toch meesters in luieren en liggen!







Dus ik ben tevreden met het resultaat. Netjes afgewerkt met een rits, de foam overtrokken met een stofje, zodat het gebreide kussen er makkelijk overheen kon. 
De autoritten van deze vakantie zijn goed besteed.



Wie weet kan ik het de volgende reis wel onder me schuiven zodat ik een extra comfortabel zitje en ritje heb!


Groetjes,
Mieke

zaterdag 4 augustus 2012

DOLL(S)E WEKEN

Mijn wensen werden ingewilligd. De zon heeft geschenen, en hoe!
Lekker warm, heet kan ik zeggen.
Neen, je hoort me niet klagen, ik heb ervan genoten. En zo ook de mensen rondom mij.
Zalig die zon en dat licht!
De prachtigste kleuren krijg je zomaar cadeau, echt mooi!

En toch 2 van mijn voornemens heb ik kunnen waarmaken.
Gefietst heb ik, dat heeft geen naam.
BERGEN (mijn man noemt dat heuvels!) op geklommen, zwetend en puffend, 38° in de vlakke zon, een helling van 9%, je zal het gevoeld hebben (ik toch)!
Maar, goed voor het samenhorigheidsgevoel!
De kinderen zagen dat niet zo zitten, dat fietsen.


Zwemmen, ja dat wel, nu ja, zwemmen, hangen in het zwembad.


En veel tekenen en spelletjes spelen, leuk om te zien.
Stadjes bezoeken... MMMff, als het echt moest. Maar dan toch content er bij te zijn.


En natuurlijk, hoe kan het anders, de creatie van de uggly doll.
Simon zette zich aan het tekenen en meteen had ik een hele horde jongsters die een uggly doll wilden. 
Fijn hoor, de kinderen ontwerpen, vilt knippen, overleggen...
En mamsie, die kon naaien. Zo veel werk dat ik zelfs mijn zus heb ingeschakeld, die op bezoek kwam (absoluut niet om te naaien). Maar zelfs zij was gebeten door de doll-gekte.


Kijk jullie ogen maar uit op deze gepersonaliseerde, te gekke, crazy looking uggly dolls!

                                               De Meiden gaan voor "CUTE"



                                                     Simon  "the designer"





                                                Iben, " the cool cat"




                                             Kaat's "Monsieur Moustache"





                                                      ALLE(S) DOLLETJES






                                             EN hier het hele team!






                                                Groeten van het DOLLE TEAM










 

woensdag 18 juli 2012

Het verlof nadert

Het verlof nadert en ik kijk er naar uit. Het is welletjes geweest met dat typisch Belgisch weer.
We moeten het toch allemaal maar slikken, die plensbuien, de altijd hoopgevende berichten van overtrokken met af en toe een zon die zou moeten doorkomen.
Ja, ja, een zon achter die sluierwolken en dansend tussen die regendruppels.

Mijn conditie is nog nooit zo slecht geweest. Fietsen, pfff, niks aan met zo'n regenweer!
Je verheugt je op een zomers shirtje en korte benen (allez een korte broek) en wat moet je hier doen?
Dikke thermo-kleding als je de fiets op wil, of je vingers lopen blauw aan, je neus drupt, niet van de inspanning  maar van de ellendige kou en regen.

Dat zal anders zijn in la Douce France. Daar MOET het zonnetje schijnen, voor mij, voor mijn gezinnetje.
We hebben het verdient vind ik. (En ook alle andere vakantienemers).
Goed gezind blijven tijdens zulke donkere dagen, dat verdient een pluim.

En wat ga ik daar doen in Frankrijk?
Van alles, maar nog niks concreet.
Plannen te over, maar gaat het ervan in huis komen?
Veel leven in huis zal er zijn, dat staat vast. 
Een bevriend koppel met 4 kids, mijn eigen kroost met vriendjes en vriendinnetjes, mijn eigen ventje die daar bergen wil gaan verzetten (met de fiets wel te verstaan)....
Aiaiai...... Dat ziet er uit alsof ik een tijdje vakantie ga moeten nemen na dit verlof?!


Neen hoor, ik ga het aan mijn hart niet laten komen.
Ik neem mee: 
Garen (Summer Tweed van Rowan) om mijn kussens verder af te breien. (kei cosy)
Vilt om een ugly doll te maken voor mijn zoon.
Haakgaren om honderden armbandjes te haken (met bloemetjes erop en eraan).
Gezelschapsspelletjes om met het uitgelezen gezelschap te spelen.
Golftas (want mijn vader komt ook op bezoek) en dat betekent golfen.
Loopschoenen, want ik moet gaan trainen met Artuur (de hond), die sinds vandaag door de veearts gepromoveerd werd tot Senior. (het arme beest gedraagt zich nog altijd als een puber, hoop dat mijn kinderen hier geen voorbeeld aan nemen!)
Stofjes om een  quilt te maken (misschien toch een te groot project om aan te beginnen, maar de stof gaat mee!)
Mijn zwempak (eigenlijk bikini, aan een zwempak raak ik maar niet gewoon) om  baantjes te trekken.
En, dan ga ik daar natuurlijk nog snuisteren in de handwerkwinkels, om nieuwe dings te vinden, die mij weer zullen doen watertanden...
Mijn stoffeermateriaal kan echt niet mee (zooooo jammer), ik kan toch moeilijk Artuur op de compressor plaatsen, omringd met 2 koersfietsen en een naaimachine.
Daarbij nog een stel kinderen die heel hun audio-visueel materiaal rond zich uitspreiden om deze reis door te spartelen.
Neen, dus mijn stoffeerwerk moet ik thuis laten (snik).


Maar ik beloof, als ik terug ben, weer volle bak. Mijn capitonbankjes zullen tegen (eind) september klaar zijn....
Zalig hé, zo kunnen vooruitzien van het ene project naar het andere....
Maaaar alles op zijn tijd en met plezier, dat is belangrijk.


En daarom wens ik iedereen tijdens deze zomermaanden veel plezier. Laat het weer je niet onder krijgen, doe een extra scheut rum in je mojito en geniet....


Tot binnenkort,
Mieke

maandag 2 juli 2012

Mijn laatste werkstuk (voor 't verlof)


LET WEL, DE POTEN ONTBREKEN NOG!

Maar ziehier een staaltje van hard labeur, trek en sleurwerk.
Het lijkt zo niks hé, gewoon een zetel zoals er miljoenen staan in de huiskamers verspreid over de hele wereld.

Maar deze is speciaal, ja, omdat ik hem met mijn handen gemaakt heb.
Want, besef wel, je vertrekt van het houten kader.

In dit geval zat er wel al een binnenwerk in, maar helaas van te weinig kwaliteit, om te voldoen aan de hoog gestelde eisen van comfort en knuffeligheid.

Dus veren steken, reksingels spannen, bijvullen en zachter maken, laagjes leggen, uitproberen, zitje doen...
Tot dat hij zit als ware het de troon voor de Koning (Ik zal mijn visitekaartje eens aan het paleis afgeven!)

En dan dat heerlijke stofje, mooi gekozen door de mooie  eigenares van dit mooie meubelstuk.
Knippen en meten, stikken en met de hand naaien, trekstukken aanstikken, plooitjes leggen, nietjes schieten (duizenden!!), losmaken (want het lodderige oog ontdekte een verkeerd liggend plooitje...) etc. , etc.

Afstand nemen en weer terug erin ploffen.... om te testen natuurlijk, 
wat dachten jullie dan?

Het is heerlijk om een stukje van jezelf erin te leggen, en vooral ook om dan te zien of horen dat het gewaardeerd word.
Want geef toe, niets leuker dan opbouwende en lovende woorden....

En die woorden zullen er tijdens deze periode wel veel vallen, de examens zijn voorbij,
de resultaten zijn gekend (goed hoor), het verlof kan beginnen, de zon mag nu ook zijn best wel doen.
Ik ben er zeker van dat als het zonnetje zijn best doet, de positieve commentaar ook niet weg blijft!

Prettige vakantie aan iedereen!

Mieke

















       Mijn laatste werk.                                                                                Hier een ander pronkstuk!

maandag 18 juni 2012

Te lui of te druk?

Dat is het dus hé, dat laatste...

Wie kent het niet, de drukte van de examenperiode.
De kinderen die  gepamperd moeten worden in deze ohh zooo bitterharde tijden.
Intussen meerdere projecten op stapel.
Sofabedden die afgewerkt moesten,
Een schitterend mooie wingchair in een nieuw kleedje aan het steken (geloof me, het zal een prachtstuk worden), 
Armbandjes met bloemetjes aan het haken voor een vriendin (vergeten foto's te nemen, lap weeral),
Een mislukt gehaakt rokje omtoveren tot een keitoffe tas (dat moet ik nog zien, voorlopig nog steeds geen voltreffer)
Een reisje naar Barcelona aan het voorbereiden (meeting my American Friends)
Mijn sportcarrière daarbij nog op de rails houden zodat ik volgend jaar mei (ja, da's nog lang, dus ik heb nog wel wat tijd) de Mont Ventoux kan beklimmen. Fietsgewijs natuurlijk!

Geen tijd over dus om te bloggen, en dat is wel jammer, want ik vind het wel leuk om te doen....
Maar of een kat het leest? Wie zal het weten...
Maar eigenlijk is dat ook van geen belang.
Ik vind het fijn en daarom doe ik het dus.

En vandaag wil ik het wel even van me af schrijven.
Die ECHTE MAANDAG-dag.
Deze morgen, goedgezind, maar wel doodmoe (want dochter was deze nacht erg ziek geworden...) opgestaan, boterhammetje gegeten en als een pijl er vandoor richting Maasmechelen (75 km), waar ik één maal per week (nog steeds) bijscholing volg van zetelopmaak.
Gisteravond al het materiaal al mooi bij elkaar gezet, ik hoefde dus maar in mijn wagen te springen en gas te geven.
Nogal druk op de baan (400 km file) met al die plensbuien tijdens deze prachtige zomer, maar geen probleem, het ging (traag) vooruit.
Mooi, ik was netjes op tijd en begin welgezind mijn materiaal uit te pakken en ....
Krijg het koud zweet (ken je dat?).
Mijn voorgeknipte stukken stof (die onontbeerlijk zijn om verder te werken), spoorloos, niet in de tas, niet op de rol, niet in mijn werkkist, niet in de auto... NERGENS.
Dit kan toch niet, niet te geloven, iedereen om mij heen....
Oh Got, wat erg, wat sneu nou, welk een klerezooi (veel Nederlanders in de les!)

Maar geen ontkomen aan, ALZHEIMER LIGHT had weer toegeslagen. Het was een feit, ik was mijn stof vergeten. (Ik heb de drukte toch ook wel een beetje als excuus)
Dus deze dame, na een twintigtal seconden diep in en uit te hebben geademd  is terug in haar karretje gesprongen, de muziek keihard zodat ik lekker luid kon meedreunen, richting Geel.
Daar heb ik mijn stofje voorzichtig in mijn wagentje gelegd en ben weer stilletjes teruggereden naar mijn klasje...toch een beetje sneu hé...300 km rijden voor één lesje.

Maar mijn leraar was trost. Mijn rustige en doortastende optreden hebben indruk gemaakt....
Een extra punt voor koelbloedigheid!

Groetjes,
Mieke
 












donderdag 31 mei 2012

Gran Canaria kussen

Niet van de aardbodem verdwenen, maar wel even er tussen uit geweest.

Gran Canaria was de bestemming, nu niet direct het groenste eiland maar wel zonzeker.

En dat was wat we zochten na die miezerige regenachtige mei-dagen in België.

Samen met mijn vader (ondertussen de respectabele leeftijd van 85 jaar bereikt), mijn broer en zijn vrouw.

Dat is wat wij samen doen, één week per jaar, trekken we naar een zonnig eiland om... te golfen.

Dat is ook de enige week per jaar dat ik golf, de anderen niet, dat zijn doorwinterde die-hard golfers. Maar niet deze dame, die is te druk met naaien en breien en haken en zetels en, en, en,...

Maar met trots kan ik zeggen dat ik toch nog een balletje wegkrijg (dit komt ergens uit een ver verleden toen ik deze sport nog met regelmaat beoefende), dus plezierig blijft het wel!

En toch, ik kan niet weg zonder hé, iets moet ik omhanden hebben om tussendoor te doen.

Dit keer een  te borduren kussen, met bloemenpracht. Je zou kunnen denken dat ik mijn inspiratie gehaald heb uit de lokale bloemenpracht. Hoewel ik moet zeggen dat je toch wel een beetje moet zoeken naar de bloemetjes op Gran Canaria.














 

En, dat borduurwerkje moest echt wel tussendoor, het is het hele eiland meegereisd in een tasje, met borduurringetje en naaldjes. Mijn prachtige gekleurde bolletjes garen...



Overal.... op het terras, aan het zwembad, op de boot. En bewonderende blikken heb ik geoogst.

Niet voor mij persoonlijk, maar bewondering voor het WIP (work in progress).




Toch de belangrijkste missie was GOLF!

Want ik wil mijn bewondering met jullie delen.

De bewondering voor mijn vader.

85 jaar oud, elke dag, weer of geen weer trekt hij ten strijde met zijn golfclubs.

Het is een streling voor het oog, het hart wordt er warm van, te zien met welke passie hij deze sport beoefend. Een slecht geslagen bal levert nog altijd frustratie, maar met een zacht lachje achterop bij een weer mooi geslagen balletje dat erop volgt.

Hij leert het ons allemaal, je word niet oud, zolang je jong blijft van geest, zolang je ervan houd dingen te doen, te ondernemen. Met passie, met vreugde, met liefde....





En genieten, genieten van elk moment, elk moment plukken en
leven met volle teugen.

 Zijn enthousiasme is prachtig, zelfs zijn enthousiasme voor mijn passie, mij aanmoedigend om te naaien, te werken met mijn handen. Hij weet waar ik gelukkig van word.





En zo moedigde hij me aan met mijn borduurwerkje. Ik wilde dit immers kost wat kost klaar hebben voor de opendeurdagen bij Kristel. En het is gelukt!




Mijn kussen is afgeraakt. Ik heb genaaid, de hele terugvlucht nog (gelukkig moesten we in Fuertuventura nog een uurtje aan de grond blijven). Letterlijk toen de wielen van het vliegtuig de landingsbaan in Brussel raakten hechtte ik mijn laatste draadje af! Van een nippertje gesproken!!

Dit is dus voor mij mijn Gran Canaria kussentje, gemaakt met liefde weeral, tijdens een prachtige week, samen met mensen die ik doodgraag zie.












dinsdag 8 mei 2012

Mijn stofje is gearriveerd... eindelijk

Eindelijk is het toegekomen, het stof,
de rol stof openen is altijd een spannend moment want je kiest op een staal van een paar centimeter groot en ik moet zeggen, soms is het toch wel anders dan je verwacht had.

Maar deze keer niet, het is prachtig stof, een prachtige glans, degelijk, bovendien zalig om mee te werken. Want capitoneren kan een verdomd moeilijke klus worden als je stof niet mee wil!!
Maar hier geen probleem. Een speciaal groen, met goudgeel vermengd.

Zoals je kan zien op de foto's worden eerst de knopen één voor één met de hand gemaakt.
Dit uiteraard met een mechanisch machientje dat hiervoor speciaal dient.



De nylon koord wordt mooi op maat geknipt, net zoveel als er knopen moeten getrokken worden.



Dan de ooh zooo noodzakelijke handschoen, zelf gefabriceerd, zodat je na het werken nog alle vingers hebt en je voldoende kracht kan zetten op de nylon koord....




Ja,ja, het is afzien zo capitoneren..., maar zoals al gezegd heel leuk om te doen.
Er zit blijkbaar toch wel een beetje een masochist in mij!

En dan  knopen trekken, ook weer één voor één, goed zien dat de plooien goed liggen!
En daarvoor gebruiken we de truk van het water...
Er is wat water naar de zee gevloeid eerdat ik door had hoe ik dat moest zien!
De plooien moeten dus zo liggen dat je het imaginaire water (niet echt doen want dan is je bankje en stofje om zeep!) nergens in een plooi vloeit. Het water moet er dus mooi over aflopen!
Beeld je dat maar eens in.

Inderdaad, er moet ook nagedacht worden bij het zetel opmaken...

En dan zie je de vordering der werken...











Zie je de plooitjes steeds in dezelfde richting?

Natuurlijk moeten die knopen goed naar binnen getrokken worden, zodat ze mooi diep liggen en dan (het is geen zicht) hang ik ondersteboven onder die bank en schiet ik met een nietpistool die nylon koorden vast. Dat klinkt dan alsof je voor een vuurpeleton staat, want er zit geen geluidsdemper op dat nietpistool. Misschien toch eens aan oordopjes denken...



 
En zo gaat dat voort, knoopje voor knoopje, naald (grote lange naald) door lagen schuim steken, knoopje rijgen, plooitjes leggen, knoopje goed op de plaats duwen, koordje heeeel hard aantrekken, buigen en schieten. Je zou denken dat het fitnessoefeningen zijn, je krijgt er alleszins stevige armen van!

Nu is't al voor de helft af, de afwerking zal ik ook nog bloggen en dan kan ik weer beginnen aan het volgende bankje. Want ja, van deze maak ik er twee, het worden immers eigenlijk veredelde nachtkastjes, ze komen naast het hoofdeinde van het bed.








Chique hé!