Te lui of te druk?

Dat is het dus hé, dat laatste...

Wie kent het niet, de drukte van de examenperiode.

De kinderen die  gepamperd moeten worden in deze ohh zooo bitterharde tijden.

Intussen meerdere projecten op stapel.

Sofabedden die afgewerkt moesten,

Een schitterend mooie wingchair in een nieuw kleedje aan het steken (geloof me, het zal een prachtstuk worden), 

Armbandjes met bloemetjes aan het haken voor een vriendin (vergeten foto's te nemen, lap weeral),

Een mislukt gehaakt rokje omtoveren tot een keitoffe tas (dat moet ik nog zien, voorlopig nog steeds geen voltreffer)

Een reisje naar Barcelona aan het voorbereiden (meeting my American Friends)

Mijn sportcarrière daarbij nog op de rails houden zodat ik volgend jaar mei (ja, da's nog lang, dus ik heb nog wel wat tijd) de Mont Ventoux kan beklimmen. Fietsgewijs natuurlijk!

Geen tijd over dus om te bloggen, en dat is wel jammer, want ik vind het wel leuk om te doen....

Maar of een kat het leest? Wie zal het weten...

Maar eigenlijk is dat ook van geen belang.

Ik vind het fijn en daarom doe ik het dus.

En vandaag wil ik het wel even van me af schrijven.

Die ECHTE MAANDAG-dag.

Deze morgen, goedgezind, maar wel doodmoe (want dochter was deze nacht erg ziek geworden...) opgestaan, boterhammetje gegeten en als een pijl er vandoor richting Maasmechelen (75 km), waar ik één maal per week (nog steeds) bijscholing volg van zetelopmaak.

Gisteravond al het materiaal al mooi bij elkaar gezet, ik hoefde dus maar in mijn wagen te springen en gas te geven.

Nogal druk op de baan (400 km file) met al die plensbuien tijdens deze prachtige zomer, maar geen probleem, het ging (traag) vooruit.

Mooi, ik was netjes op tijd en begin welgezind mijn materiaal uit te pakken en ....

Krijg het koud zweet (ken je dat?).

Mijn voorgeknipte stukken stof (die onontbeerlijk zijn om verder te werken), spoorloos, niet in de tas, niet op de rol, niet in mijn werkkist, niet in de auto... NERGENS.

Dit kan toch niet, niet te geloven, iedereen om mij heen....

Oh Got, wat erg, wat sneu nou, welk een klerezooi (veel Nederlanders in de les!)

Maar geen ontkomen aan, ALZHEIMER LIGHT had weer toegeslagen. Het was een feit, ik was mijn stof vergeten. (Ik heb de drukte toch ook wel een beetje als excuus)

Dus deze dame, na een twintigtal seconden diep in en uit te hebben geademd  is terug in haar karretje gesprongen, de muziek keihard zodat ik lekker luid kon meedreunen, richting Geel.

Daar heb ik mijn stofje voorzichtig in mijn wagentje gelegd en ben weer stilletjes teruggereden naar mijn klasje...toch een beetje sneu hé...300 km rijden voor één lesje.

Maar mijn leraar was trost. Mijn rustige en doortastende optreden hebben indruk gemaakt....

Een extra punt voor koelbloedigheid!

Groetjes,

Mieke