L' aventure d' Artuur

Amper bekomen ben ik, van het grote avontuur van Artuur.
Hijzelf ook nog niet helemaal op zijn positieven,
alhoewel hij weer op zijn eigen gezapige manier op zijn kussen ligt te ronken.



Artuur de makke



Gisternamiddag rond een uur of 4 scheen een heerlijk winterzonnetje,

een ideaal weertje om een wandeling te maken met Artuur.



Dik aangekleed, handschoenen aan, hoed op het hoofd en weg.

I-pod in de oren, genietend van een mooi muziekje.

En, stel het je maar voor, ineens, zonder zichzelf eerst voor te stellen,

vliegt er een zwarte scheper op Artuur af, bijt hem waar hij bijten kan en gromt aanhoudend.

Artuur probeert zijn beste been voor te zetten en vecht heldhaftig terug,

maar onderdanig als hij is moet hij het onderspit delven.

Ondertussen trek en sleur ik aan Artuur, sleep hem over de grond,

met die dikke duitse scheper er boven op.



Ik schreeuw me de longen uit het lijf, roepend om hulp

Ik stamp met alle macht om onze aanvaller af te houden,

maar hij bijt zich alleen nog maar dieper vast in zijn prooi.

Artuur ligt ondertussen tegen de grond gedrukt, plat op zijn zij,

geen macht meer om terug te vechten.

Mijn geschreeuw en gekrijs haalde niets uit,

een gordijn die openschoof, maar snel weer dichtviel,

geen altruisme, zo'n hond, daar blijf je beter bij weg.

Totdat, een vriendelijke duitse mijnheer stopte met de wagen en mij te hulp schoot.

Samen konden we de halsketting van Artuur bij die snoodaard aandoen

en hem zo wegtrekken van de volledig getormenteerde Artuur.

"Der hund is nicht zo unfreundlich" zei mijn redder.
Ik keek hem met opengesperde ogen aan en wilde het hele tafereel wel eens met hem doornemen,
maar hij had gelijk.

Eenmaal de obsessie voor Artuur wat bekoeld was, gedroeg de duise scheper zich opperbest.

De schade bij onze "underdog" viel nog wel mee, enkele bijtwonden, maar niets levensbedreigends.

Onze "vijand" werd opgehaald door de politie.

Jammer genoeg had hij geen chip waardoor we zijn baasje niet konden verwittigen...

Hopelijk komt hij terecht.

Volgende wandeltocht zal ik mijn kat maar meenemen...

Of toch geen goed idee?

Groetjes,

Mieke