YoYoKraal

                          Beeldig, vind je niet?
Een eenvoudig idee, een schitterend resultaat.
Daar heb ik me goed mee geamuseerd.
Het heeft niet meer nodig dan enkele mooie stofjes, een stel knopen (deze komen uit de oude knopendoos van mijn moeder), een ietwat dikkere draad en een stevig stel handen.

Eénmaal je de techniek te pakken hebt gaat het als een fluitje van een cent.
Zalig om zelf te dragen, super om als cadeautje te geven en vooral een plezier om het te maken.
Je kan variëren met de knopen, met de stofjes, met de draad...

Ik geniet van zo'n zelfgemaakte halsketting, meer als van al het goud dat blinkt.
Maar dat is smaak, en daarover valt niet te twisten. :-)

Groetjes,
Mieke

Late Christmas present

Het moest nog zo nodig tussen alle andere bedrijvigheden door gebeuren...

Een kerstgeschenkje voor een vriendin in de V.S. die zelf bezeten is van quilten en handwerken.
Zij is zo dapper om elke zaterdag op de craftsfare te gaan staan met haar zelfgemaakte hebbedingetjes.

Hoewel je een quilt nauwelijks een hebbeding kan noemen.

Tijdens mijn laatste bezoek in november werd ik overladen met gifts and presents, allemaal handmade, dus ik moest wel...

En zie eens, een sac a sacs is het geworden, met een frans stofje waar die Amerikanen zo zot van zijn.

Ikzelf vind deze stof trouwens ook super.

Het eindprodukt mag er wezen vind ik, een mooi biesje voor de afwerking en een blinkend satijnen koord om de zak op te hangen.

"Well organised" als de amerikanen zijn zal dit zeker van pas komen.
Ursula is sowieso iemand die alles wat handmade is geweldig vind. Deze is met liefde gemaakt voor een toffe vrouw waar ik mijn hoedje voor afdoe!

Mieke

Even bureau opkallefateren

Wie is er nu zo zot om met temperaturen van -12°C met een aanhangwagen naar Ikea te sjeesen?
Wij, wij natuurlijk!
Vermits het korte weekend Frankrijk van manlief (vanwege het slechte weer notabene!!) niet doorgaat hebben we besloten thuis de handen uit de mouwen te steken.
Al maaaaaanden zijn we aan het zeggen dat we eraan gaan beginnen, een likje verf, 2 nieuwe kasten, een groot werkblad. Geen total make-over van een hele woning, maar toch, zo'n bureauruimte, het vergt ook een kleine inspanning.

Wetende dat een aankoop bij Ikea altijd uitloopt op een frustratie, toch door deze godvergeten winterse dagen daarheen trekken "met aanhangwagen!" over hopeloos dichtgesneeuwde wegen...
Ja, de behoefte om te vernieuwen zat diep!

En de frustratie was er, toen we constateerden dat DE belangrijkste kast niet in voorraad was.
Alle andere kleine onnuttige prullen waren er.  Andere toch ook wel nuttige dingen waren er ook.
Maar net die ene kast, waarvan alle andere opbouwsels afhingen, die was er niet. Voorraad word maandag aangevuld. Krijg het ervan, dikkemie!

Maar, even diep ademhalen en realistisch wezen. Je weet sowieso dat er toch minstens één keer terugkomen aan vastzit als je hier komt kopen.

Dus, thuis toegekomen, de handen uit de mouwen en we zijn al een aardig stuk opgeschoten. Het begint er goed uit te zien.
De ruimte is al geverfd (wit) en die ene kast staat al recht, met de nodige aanpassingen erop en eraan.

We hadden onszelf weer overschat, we dachten dat we alles in een hup en een flup klaar zouden hebben.
Maar neen, het is ook geen 60 minutes make-over.
We doen het kalmpjes en beheerst, en vooral we doen het zelf!

Gekleurde groetjes,
Mieke

L' aventure d' Artuur

Amper bekomen ben ik, van het grote avontuur van Artuur.
Hijzelf ook nog niet helemaal op zijn positieven,
alhoewel hij weer op zijn eigen gezapige manier op zijn kussen ligt te ronken.



Artuur de makke



Gisternamiddag rond een uur of 4 scheen een heerlijk winterzonnetje,

een ideaal weertje om een wandeling te maken met Artuur.



Dik aangekleed, handschoenen aan, hoed op het hoofd en weg.

I-pod in de oren, genietend van een mooi muziekje.

En, stel het je maar voor, ineens, zonder zichzelf eerst voor te stellen,

vliegt er een zwarte scheper op Artuur af, bijt hem waar hij bijten kan en gromt aanhoudend.

Artuur probeert zijn beste been voor te zetten en vecht heldhaftig terug,

maar onderdanig als hij is moet hij het onderspit delven.

Ondertussen trek en sleur ik aan Artuur, sleep hem over de grond,

met die dikke duitse scheper er boven op.



Ik schreeuw me de longen uit het lijf, roepend om hulp

Ik stamp met alle macht om onze aanvaller af te houden,

maar hij bijt zich alleen nog maar dieper vast in zijn prooi.

Artuur ligt ondertussen tegen de grond gedrukt, plat op zijn zij,

geen macht meer om terug te vechten.

Mijn geschreeuw en gekrijs haalde niets uit,

een gordijn die openschoof, maar snel weer dichtviel,

geen altruisme, zo'n hond, daar blijf je beter bij weg.

Totdat, een vriendelijke duitse mijnheer stopte met de wagen en mij te hulp schoot.

Samen konden we de halsketting van Artuur bij die snoodaard aandoen

en hem zo wegtrekken van de volledig getormenteerde Artuur.

"Der hund is nicht zo unfreundlich" zei mijn redder.
Ik keek hem met opengesperde ogen aan en wilde het hele tafereel wel eens met hem doornemen,
maar hij had gelijk.

Eenmaal de obsessie voor Artuur wat bekoeld was, gedroeg de duise scheper zich opperbest.

De schade bij onze "underdog" viel nog wel mee, enkele bijtwonden, maar niets levensbedreigends.

Onze "vijand" werd opgehaald door de politie.

Jammer genoeg had hij geen chip waardoor we zijn baasje niet konden verwittigen...

Hopelijk komt hij terecht.

Volgende wandeltocht zal ik mijn kat maar meenemen...

Of toch geen goed idee?

Groetjes,

Mieke